ellerim ne için var?

& gnossiennne : no.1

gönlümden kopardığım acılar

gönlümden ağır çıkıyor

bütün hassas terazilerde

acıları ölçmek nedir ki

onca sokağı olan bu kenti

daha da durmaksızın yürümek dururken

sokaklara sokulmak dururken

tabelaları mesken bilip

bir sokağın da benim olmasını dilerken

veya mavi bir çocuk salıncağının en everest tepesinden

dolunaya haykırmak varken

yine de ağlamak allahım

biraz daha ağlamak bu yaşam karşısında

sıkıştırılmış bir kağıt gibiyim bunca insanın arasına

oysa öyle şey olur mu

onlarcası biricikliğimi savunurken

ama gölgeler neden var öyleyse

geçmiş neden var

özlemek neden var allahım

karanlık neden var ilkbaharı görebilen bu gözbebeğimde

çünkü biliyorum

ölüp gitmek sıyrılmak değil hiçbir ömürden

varlığımı sürdürmekten ibaret değil yaşamak

değil işte öyle değil

kaçınca kovalanmıyorum

üstelik ettiğimi de bulmuyorum

çünkü ben elini açmış her çocuğa üzülüyorum

içimde savrukça bi grilik yok diye allahım

bu rengarenk çağda kendime ağlayacak yer bile bulamıyorum

öyleyim işte allahım

başını göğe dikip delirenlerden

sonra o başı alıp gidenlerden

en son da bi başına kalanlardanım

liman arayanlardanım allahım

deniz olmadık yerde

ben denizi olan ışıklı şehrin bir çocuğuyum

şimdi nereye koşayım

beni üzenleri anlatmam gereken bir suyun

burda da olmalı

kupkuru topraklarda neyin var allahım

kürekler var gömmek için ruhumu

hemen şurda vazgeçmek var

hepsi acının tezahürü

acılardan başka ne var burda allahım

bundan sonra belki ağlayacağım belki sana yalvaracağım allahım

bütün çıkışlar kapalıysa başka ne yapılır

çaresizlik nasıl anlatılır

bile bile üzeceğim insanlar var

yaşamak üzülmektense üzmek midir allahım

bütün kapılar ardı arkası kesilmeyen okkalı bir hüzne açılıyor

anahtarlarımın hepsi anlamsız şimdi

ellerim ne için var o zaman allahım

anahtarlarımı attıktan ve gözyaşlarımı sildikten sonra

ellerim neye yarayacak allahım

kendime geliyorum kapılarım açılmıyor

kendimden gidiyorum paketi açılmış bayat bi mutluluk

elime tutuşturuluyor

hüzün, çuvallarla yığılmış bir hüzün

dünya değil bana allahım

ellerim ne için var öğret bana

beni al koy bulduğun boşluklara

kendime gönüllerde yer bulamıyorum görüyorsun

sevginin beni şımartacağından mı korkuyorsun

ama gözlerimle çiziyorum en savunmasız halimin üstünü biliyorsun

sonra toplum var allahım sen onu da biliyorsun

kasvetli insanlık fırtınası

yağlı elleriyle besmelesiz dokunuyorlar kırgın ruhuma

ben dayanamıyorum allahım

biliyorsun bazen birkaç insan buluyorum

çiçek gibiler

onlardan buketler yapıyorum

kokluyorum soluyorlar allahım

kaybediyorum

bazen senden başkasına da güvendiğim oluyor allahım

sonra hemen devriliyorum

bir mihenk taşı zannederken kendimi

tarihime gömülüyorum

allahım bir zaman olacak geleceğim sana

ellerim ne için var öğret diye bana

mayıs 2022, kars